Natuurlijk en waar

Je bent niet weg natuurlijk. Natuurlijk. Natuur-achtig? Zoals dat gaat in de natuur. En ok, ja, dat is ook zo. Het is heel normaal om nog veel herinneringen te hebben. Die verdwijnen niet zomaar. Daar ben ik wel bang voor. Dat ik zomaar iets vergeet van jou. En ook dat is denk ik wel echt natuurlijk. Dat je dingen vergeet. Hoe erg is dat? Is dat echt erg? Of is dat gewoon jammer? Als het echt erg is moet ik er iets aan doen. Alles opschrijven wat ik nog van jou weet. En iedereen vragen die ik maar bedenken kan. Wil je alsjeblieft alles vertellen? Of tekenen? Of heb je misschien nog een liedje dat jullie altijd samen luisterden? Alles verzamelen. Alles bewaren. In een doosje. Dat cliché. 

Van dat doosje in je hart. Mwa. Dat is niet wat ik wil. Jij past niet in een doosje. En oeh, ik denk dat je daar ook een hekel aan zou hebben gehad. Alles zo paniekerig en angstig en oeh oeh en oi oi. Dat zou driehonderdduizend keer niet zijn wie jij was. Jij beklom bergen, sprong over woest kolkende beken en balanceerde op de top van een kasteel. Jij sprong in de stalen balken van het plafond in het station, aan één arm bungelend maakte je een selfie, terwijl je vrienden het spannend vonden of er iemand aan kwam. Jij maakte backflips van hoge kliffen in een zonovergoten land. Je vloog over daken, spande een band hoog tussen de bomen en liep daar overheen. En je coachte je vrienden, moedigde ze aan, daagde ze uit, lachte met ze mee. Kom we gaan dwars door het bos, weg van de begaande paden. Kom we slapen stiekem in de toren, en ontwijken de bewakers (we moeten wel heel stil zijn!). Kom ga je mee, dan springen we van de brug, maken we een salto in het water, gaan we trainen op het schoolplein waar het niet mag. 

Alles van dit is waar. Alles weten we. Koesteren we. Herinneren we ons met een glimlach. Met liefde. Met zoveel liefde. En daarmee, met zoveel gemis.