GEDICHTEN EN SCHRIJFSELS OVER ROUW

Blog

Vijf jaar na het overlijden van onze zoon lukt het me eindelijk om te schrijven. Ik schrijf om hem te eren. Ik schrijf om mijn wond van rouw te verzorgen, om 'rouwarbeid te verrrichten' zoals Manu Keirse zegt. Ik schrijf om erover te blijven praten en om stil te staan bij. Ik publiceer het hier, zodat anderen er herkenning en erkenning in kunnen vinden en daarmee troost. En hopelijk leidt het tot meer begrip en kennis over hoe het is om te leven met diepe, complexe rouw na het overlijden van je kind door zelfdoding.

Vertel

Vertel

Vertel de verhalen die je wilt vertellen. Vertel de verhalen die je in beweging brengen, die je raken, die jouw leven definiëren.

Vertel jouw verhaal.

Ik vertel hier mijn verhaal. In horten en stoten. In ademhalingen, kort en hoog, langzaam en laag. Ik wacht en pauzeer, ik rust uit, ik kruip weg. Ik kom overeind terwijl ik vertel, ik leef en beweeg in elke lettergreep. Ik claim een podium, al is het alleen maar voor jou. Ik verstop me, houd me stil, verzamel mijn gedachten. Ik probeer te balanceren op het koord tussen gevoelens en gedachten.

Wat het is dat in mijn leeft, ik weet het nog steeds niet precies. Ik kan niet vatten wat het nu bepaalt. Het is zoveel, zo ongrijpbaar, zo gehuld in mist en ook, pijnlijk scherp.  

Ik blijf woorden zoeken en vinden, ik blijf schrijven. Ik blijf vertellen. Misschien wordt het ooit uiteindelijk een verhaal, gevonden in losse puzzelstukjes die ik hier neerleg. 

Terug naar overzicht