GEDICHTEN EN SCHRIJFSELS OVER ROUW

Blog

Vijf jaar na het overlijden van onze zoon lukt het me eindelijk om te schrijven. Ik schrijf om hem te eren. Ik schrijf om mijn wond van rouw te verzorgen, om 'rouwarbeid te verrrichten' zoals Manu Keirse zegt. Ik schrijf om erover te blijven praten en om stil te staan bij. Ik publiceer het hier, zodat anderen er herkenning en erkenning in kunnen vinden en daarmee troost. En hopelijk leidt het tot meer begrip en kennis over hoe het is om te leven met diepe, complexe rouw na het overlijden van je kind door zelfdoding.

Wreed

Wreed 

De dood is niet eng. Die is net zo normaal als jij en ik. Iedereen gaat dood, ooit, een keer. Alles eromheen is moeilijk. Maar moeilijk is niet eng.

Voor sommige mensen is dat wel zo. Alles wat moeilijk is willen ze niet. Want dan moet je je best doen. En je weet niet of je het goed doet. Dus je moet eigenlijk een beetje durven. Durven om iets te doen. Durven om iets te zeggen. En misschien vallen je woorden dan wel verkeerd. Of worden ze verkeerd uitgelegd. Of zeg je het niet goed. Of komt het op het verkeerde moment. Of. Of. Of. Dat is eng. Want iedereen wil het gewoon goed doen. 

Waarom bestraffen we iemand voor een poging? Waarom zijn we zo streng naar elkaar? Naar onszelf? Mag je niet gewoon maar IETS doen? IETS. 

Want NIETS doen, helemaal niets, niets van je laten horen, niet een kaartje sturen, een andere gang inlopen in de bouwmarkt. Niet even lief glimlachen. Niet even een hand op je arm. Niet even; kopje koffie samen? Niet. Niets…

Dat is het wreedste wat je kunt doen. 

Terug naar overzicht