Welkom op mijn site, vol schrijfsels over rouw, over verder leven na het overlijden van een dierbare.

Ik ben Karin, moeder van twee prachtige kinderen waarvan er eentje dus is overleden. Onze zoon stierf in 2019. Hij heeft er zelf voor gekozen om zijn leven te beeindigen. Voor mij passen deze woorden het best bij hoe hij stierf. Ik denk dat ik hem daarmee een stuk eigenwaarde geef. Ook al kon hij niet meer leven, hij had toch nog de regie. Het was zijn leven.

DIt verdriet is niet makkelijk, bepaald niet, zoals je kunt lezen op deze site. Ik hoop dat ik door heel erg eerlijk te zijn over van alles, van de gordijnen opendoen 's morgens tot het omgaan met de wereld om me heen, over wat er is gebeurd en wat ik denk, voel en beleef, een stukje herkenning en erkenning kan bieden voor mensen met hetzelfde verdriet. Mijn ervaring is dat dat troost biedt. Je bent niet alleen. Wat je meemaakt is niet vreemd of raar. En hoe je het doormaakt heeft alles te maken met wie jij bent en hoe je in elkaar steekt. Je bent in het diepe gegooid en moet zien te overleven met alles wat je in je hebt.

Op dit moment werk ik niet, maar ik heb altijd gewerkt als docent, voornamelijk in het middelbaar onderwijs. Toen onze zoon stierf dacht ik: gelukkig heb ik een baan die er echt toe doet en die heel goed bij mij past. Toch is het zwaar. En op dit moment is het me te zwaar. Wie weet keer ik ooit terug, want lesgeven vind ik ontzettend mooi werk.

Ik hoop dat ik woorden kan geven aan wie onze zoon was en altijd zal zijn. Ik probeer te beschrijven hoe het is om te leven met dit verdriet. Het zal me vast niet altijd lukken en misschien heb jij er ook wel een mening over of ervaring mee. Laat het me weten. Op de pagina Gesprek staat een contactformulier. Hier hoop ik meerdere ervaringen te kunnen publiceren zodat hopelijk ook deze site kan bijdragen aan meer kennis over en begrip voor rouw.

Veel liefs,

Karin